[blog] Bewust merkte ik dat ik mij gehecht had aan meer dan alleen mijn huisdieren

Weer een nieuwe woonplek, maar deze keer een woonplek zonder einddatum en zonder huisgenoten waar ik rekening mee moest houden. Ik ben iemand die goed alleen kan zijn. Dat is een kracht en soms ook een valkuil. Vlak voordat ik verhuisde overleed mijn konijn Maxi. Ik had mijn cavia Mini nog en wilde niet dat zij alleen zat. Ik kocht een nieuw konijntje, Kareltje. Samen met hen begon ik in deze nieuwe woning. Ik voelde me er snel vertrouwd.

Ik maakte het schooljaar af, maar had al besloten niet door te gaan met de studie. Ik koos voor een tussenjaar en toevallig had één van mijn beste vriendinnen ook een tussenjaar.

Paniekaanvallen
De AH To Go op Utrecht Centraal wisselde ik in voor de AH to Go op het Vredenburgplein, maar daar zat ik niet op mijn plek. De manager van die To Go deed dingen waarbij ik mij niet op mijn gemak voelde, ondanks dat het een vrouw was. Ik heb altijd al een sterk ‘ja’ of ‘nee’ gevoel gehad bij mensen. Sommige mensen laat ik dichterbij komen dan anderen. Ze zitten dan minder snel in mijn veilige ruimte. Maar de manager was iemand die veel communiceerde door het aanraken van mensen. Iets waarbij ik mij niet op mijn gemak voel als ik een ‘nee’ gevoel heb bij iemand.

Al snel had ik laten weten dat ik haar geen knuffel wilde geven en dat ik het fijn vond om professionele afstand te bewaren. Iets wat zij heel lastig vond. Elke keer weer ging ze over mijn grens heen door bijvoorbeeld mijn billen met 2 handen vast te pakken om mij een stukje opzij te ‘zetten’, want ze moest erbij. In mijn verhalen naar haar toe ging ik maar erg overdrijven: dat ik van niemand wilde dat ze dichtbij kwamen en er nooit van hield als iemand mij aanraakte. Zij ging daarmee op de loop en riep dat soort dingen dan door de hele winkel heen naar een andere collega. Ik kreeg ’s nachts paniekaanvallen als ik wist dat ik de volgende dag met haar moest werken. Paniekaanvallen waar ik bijna niet zelf uit kwam. Meerdere keren stond ik op het punt mijn ouders ’s nachts te bellen om te komen helpen. Om mij heen vond iedereen dat ik ontslag moest nemen.

De dag dat er een vlek op mijn blouse zat, net iets boven mijn borst, en zij zonder te vragen vond dat ze dat mocht gaan schoonmaken was de druppel. Ik raakte in paniek en belde mijn zus Rochelle. Zij belde per ongeluk mijn ouders in plaats van mij en vertelde wat er die dag gebeurd was. Mijn vader belde mij boos op en stond erop dat die dag mijn laatste werkdag was. Dat was het ook. Ik vertelde dit verhaal aan een vertrouwenspersoon en meldde mij ziek. Daarna werd ik ook echt ziek. Ik had maanden met zo veel stress gewerkt dat het op mijn lichaam sloeg. Twee weken lang lag ik met een keel- en longontsteking op bed.

Niemand heeft het recht aan jou te zitten
Over deze gebeurtenis heb ik het wel eens met een oud collega van de AH To Go op Utrecht Centraal gesproken. Zij draaide het verhaal om en vond dat ik had moeten vertellen dat ik paniekaanvallen kreeg van het feit dat zij over mijn grens heen ging terwijl ik mijn grens duidelijk aangaf. Hierdoor ging ik aan mezelf twijfelen, wat 100% niet hoort. Wat ik leerde: het is NIEMANDS recht om aan jou te mogen zitten, het is een voorrecht als dat wel mag.

Naar de andere kant van de wereld
Na de AH To Go begon ik met werken bij Picnic. Ik moest werken om mijn huur te betalen én daarnaast had ik besloten om Joëlle, die vriendin die ook een tussenjaar had, op te gaan zoeken in Australië. Iets wat ik heel gaaf vond en altijd als iets zag wat mij nooit zou lukken. Ik leefde naar juni 2019 toe, maar ik vond het ook heel erg spannend. Ik woonde altijd op minder dan 10 minuten afstand mijn ouders, broer of zussen. Opeens ging ik naar de andere kant van de wereld.

Hechten aan mensen is iets dat ik altijd lastig vond maar hard aan werkte in therapie. Mijn reis naar Australië liet zien dat ik zo ver gekomen was. Toen we met een groot deel van het gezin in Egmond aan Zee uit eten waren, vlak voor mijn reis, vertelde ik dat ik het spannend vond. Dat als er iets zou gebeuren, iedereen zo ver weg zat. Mijn broer zei gelijk: “Als er echt iets is, dan komen we toch gewoon naar je toe?” Elke keer weer als ik zenuwachtig was voor mijn reis, bedacht ik mij dat. Vlak voordat ik naar Australië vertrok overleed mijn cavia Mini, dus ik liet alleen Kareltje bij mijn zus achter voor 5 weken.

Mijn vader, zus, broertje en een van mijn nichtjes brachten mij naar Schiphol. Ik zat vol zenuwen. Na de eerste vlucht stond ik in China met mijn 1e obstakel. Ik was de pincode van mijn creditcard vergeten en dus moest mijn zus naar mijn huis om mijn pincode te zoeken. Twintig uur later stond ik in Sydney. Daar was ik nog geen 10 minuten of ik was mijn telefoon vergeten achter de douane. Zelf was ik al door de douane heen. (Ik had nog meer leuke acties zoals mijn bagage al inchecken voor een vlucht. Ik was echter vergeten mijn portemonnee uit mijn backpack te halen waardoor mijn backpack teruggehaald moest worden en ik helemaal opnieuw moest inchecken. Gelukkig had iedereen thuis nog steeds vertrouwen in me.)

Voor het eerst thuis missen
Ik begon de reis alleen: 4 dagen in Sydney. Daarna reisde ik door naar Brisbane naar Joëlle. Iets meer dan 4 weken lang waren we samen in Australië en reisden we tot aan Cairns. Daar lieten we samen een tattoo zetten als aandenken aan Australië. Ook liet ik een tatoeage zetten voor Linda op de dag dat ze eigenlijk jarig zou zijn geweest. De gehele 4 weken miste ik iedereen thuis heel erg, iets dat Joëlle vervelend vond voor mij. Ik zag dat anders. Nooit miste ik thuis want er was voor mijn gevoel nooit een thuis om te missen. Voor het eerst merkte ik bewust dat ik mij heel erg gehecht had aan meer dan alleen mijn huisdieren. Ik miste mijn ouders, mijn zussen, broers, neefje, nichtjes. Iedereen miste ik. Ik had mega stappen gemaakt in therapie. Het duurde 10 jaar, maar beter laat dan nooit.
Mijn moeder kwam me ophalen van Schiphol toen ik weer geland was. Had ik mijn vluchtnummer gedeeld zodat ze mijn aankomsttijd konden checken? Nope. Dat bedacht ik me pas toen ik hoog in de lucht vloog.

Een geluk bij een ongeluk
Thuis begon het normale leven weer. Ik nam nog een tussenjaar om beter uit te zoeken wat ik wilde. In december 2019 had ik een ongeluk op de werkvloer bij Picnic, waardoor ik langdurig thuis kwam te zitten. Blij was (ben) ik er niet mee, maar ik had opeens wel de tijd en ruimte om echt uit te zoeken wat ik wilde. Nog net voordat corona uitbrak ging ik, op krukken, naar de open dag van de Hogeschool Rotterdam en vond een studie die mij enorm aansprak. In schreef mij in voor de start van schooljaar 2020, maar moest nog even wachten. Ondertussen brak corona uit en zaten we in lockdown en ook nog eens met mijn voet ik het gips. (Weer een leuke actie: tijdens het verstoppertje spelen zakte ik opnieuw door mijn voet. Kom je aan in het ziekenhuis en vertel je als 25-jarige dat je tijdens het verstoppertje spelen door je voet bent gegaan.)

Ik was de tijd letterlijk aan het uitzitten, maar in september 2020 begon ik ein-de-lijk met mijn nieuwe studie.

Delaine

Delaine is lid van de cliëntenraad en blogt iedere 3 weken. Op haar 10e is zij uit huis geplaatst. Zij woonde in de crisisopvang, een leefgroep, gezinshuis, kamertrainingscentrum én in een woongroep. Inmiddels heeft zij haar studie afgerond en is zij begonnen met een 2e hbo studie. In hartje Utrecht heeft zij haar eigen studio, een groot sociaal netwerk en is ze druk bezig met het opbouwen van haar toekomst. Zij is een rolmodel voor jongeren die het op dit moment moeilijk hebben.