[Blog] De coronaperiode was voor mij een moeilijke tijd

2020 is voor heel veel mensen een moeilijk jaar geweest. De corona pandemie is niet goed geweest voor onze mentale gezondheid. Ook niet voor de mijne. En starten met een nieuwe studie in coronatijd was ook best een dingetje.

In het begin van het schooljaar had ik 1 dag in de week fysiek les, de rest van de lessen waren online. Iedere keer als ik weer op school was, vroeg ik me af of dat de laatste les was op school voordat er weer een nieuwe lockdown zou zijn. Ik ben niet goed in thuiswerken en had dan ook veel moeite met bijblijven als het om school ging.

Op meer vlakken was corona voor mij een moeilijke tijd. Ik heb moeite met hechten aan mensen en in coronatijd moest ik het doen met minder sociale contacten. In mijn hoofd was ik dan ook constant met mezelf in gevecht. ‘Zie je wel, je kan het zonder die mensen.’ ‘Je hebt die mensen niet nodig, je doet het alweer zo lang zonder hen.’ Als anderen dan wel ergens op bezoek konden en ik niet, dan voelde ik mij heel eenzaam.

Het gevoel van eenzaamheid
Dat gevoel van eenzaam zijn, dat is iets dat ik vaker heb. Maar vaak is dat alleen maar mijn gevoel. Want met 12 broers en zussen, ouders, veel neefjes, nichtjes en best wat vriendinnen is eenzaam zijn bij mij niet van toepassing. Normaal kon ik tegen dat gevoel van eenzaamheid vechten door te sporten. Sporten is voor mij op veel vlakken een grote uitlaatklep. Maar ik was geblesseerd, zat met mijn voet in het gips én de sportscholen waren gesloten.

Doordat het sporten en veel bewegen weg viel, was ook op een ander vlak heel lastig. In 2019 viel ik 25 kilo af. Ik zat toen goed in mijn vel, ik had weinig ruzie met mijzelf in mijn hoofd en ik accepteerde hoe en wie ik was. Dat resulteerde erin dat ik veel gewicht kwijtraakte, zonder er veel moeite voor te doen. Nadat ik dat gewicht kwijt was, hoorde ik ontelbaar vaak: ‘Wat zie jij er goed uit! Jij bent vast heel veel afgevallen.’ Iets dat bijna iedereen zegt, met goede bedoelingen. Maar zonder te beseffen wat ze misschien wel losmaken bij iemand. Want ik hoorde niet dat ik er goed uit zag, ik hoorde: ‘Eerst was je echt te zwaar wat niet mooi is. Nu accepteren we je, nu ben je goed genoeg.’
Het zorgde ervoor dat ik de grootste strijd ooit met mezelf aanging. Ik wilde nooit meer die 25 kilo aankomen. Niet omdat ik goed voor mezelf wil blijven zorgen, nee omdat ik nooit meer ‘niet goed genoeg’ wil zijn. Door de sluiting van de sportscholen, niet kunnen lopen en beperkt zijn in je vrijheid ging dat vuurtje enorm branden bij mij.

Weer in contact met mijn therapeut
In de zomer van 2020 ging het redelijk goed toen de sportscholen weer open mochten. Maar toen ze in november 2020 opnieuw dicht moesten, lukte het niet meer om alles op een rijtje te krijgen in mijn hoofd. Anders dan in het verleden had ik het wel sneller door en ik zocht opnieuw contact met mijn oude therapeut. Toch moest ik ook vechten tegen mijn oude gewoontes. Mijn therapeut bellen kwam niet als eerste optie in mijn hoofd op. Mezelf pijn doen, automutileren, was het eerste wat ik eigenlijk wilde doen. Met moeite deed ik dat niet en met schaamte begon ik weer aan therapie.
Ik schaamde mij er zo erg voor dat het me wéér niet alleen lukte, dat ik het ook alleen tegen mijn zus Rochelle durfde te zeggen. Zwaar overstuur belde ik haar, de rest van de mensen die belangrijk voor mij zijn stuurde ik een appje. Dan hoefde ik de reactie niet live te zien. Niemand van hen zag het trouwens als falen, iedereen snapte me heel goed.

Naast een moeilijk jaar, was 2020 ook leuk. Na 8 maanden redelijk stil te hebben gezeten, begon het werken aan mijn toekomst in september 2020 weer. Het schooljaar van mijn nieuwe studie Crossmediale Communicatie startte en in oktober 2020 begon ik binnen het Coronabedrijf van de GGD regio Utrecht.

In gesprek met jongeren
Het plan voor een jongerenraad van Samen Veilig Midden-Nederland kwam van de grond en samen met 2 cliëntambassadeurs gingen we langs op leefgroepen. Iets dat ik mega leuk vond. In gesprek gaan met jongeren die in een situatie zaten waar ik ooit ook zat en laten zien dat het beter wordt. (Want geloof me, het wordt beter. Je moet er alleen ook echt zelf iets voor doen!)

Na een intensief traject bij de fysio kon ik in maart 2021 weer starten met de sport die ik zo graag weer wilde doen: Krav Maga. Met aanpassingen in de trainingen kon ik stap voor stap stoppen met het trainen in de sportschool en weer keihard beuken met mijn bokshandschoenen. Naast het sporten begon ik ook met een traject bij een therapeut. Om weer van mijzelf en mijn eigen lichaam te gaan houden. Zodat ik die strijd met mezelf weer los kan laten en goed voor mezelf kan gaan zorgen omdat ik vind dat ik het waard ben. Niet omdat ik mezelf niet meer ‘niet goed genoeg voel.’

Delaine

Delaine is lid van de cliëntenraad en blogt regelmatig. Op haar 10e is zij uit huis geplaatst. Zij woonde in de crisisopvang, een leefgroep, gezinshuis, kamertrainingscentrum én in een woongroep. Inmiddels heeft zij haar studie afgerond en is zij begonnen met een 2e hbo studie. In hartje Utrecht heeft zij haar eigen studio, een groot sociaal netwerk en is ze druk bezig met het opbouwen van haar toekomst. Zij is een rolmodel voor jongeren die het op dit moment moeilijk hebben.